ΡΕΙΚΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ.

Στην παραδοσιακή ιατρική οι φοιτητές / μέλλοντες γιατροί, διδάσκονταιτην ανατομία του ανθρώπινου σώματος και μελετούν τον ανθρώπινο οργανισμό σαν ένα σύνολο ενοποιημένων συστημάτων (π.χ νευρικό, λεμφικό & ανοσοποιητικό κλπ), προκειμένου να κάνουν διαγνώσεις και να προβούν σε θεραπευτική αγωγή.  Οι ολιστικές, εναλλακτικές θεραπείες έχουν σαν αντικείμενο μελέτης  την ανατομία του πνεύματος μέσω των ενεργειακών κέντρων (τσάκρας/chakras). Το κάθε τσάκρα (εκτός του 7^ου, που βρίσκεται στην κορυφή του κεφαλιού), συνδέεται με διάφορα μέρη του ανθρώπινου σώματος ή καλύτερα με κάποια όργανα του ανθρώπινου οργανισμού, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ισορροπημένη λειτουργία του, βοηθώντας τον να παραμείνει σε ισορροπία και συνεπώς υγιής.

Η συνεργασία των δύο πεδίων (παραδοσιακή ιατρική & ολιστική θεραπεία) μας δίνει την δυνατότητα να αναγνωρίζουμε άμεσα και έγκαιρα τις τυχόν δυσλειτουργίες  του οργανισμού μας.  Η βασική προϋπόθεση είναι να μάθουμε να ‘’ακούμε’’ τα μηνύματα που μας δίνει το σώμα μας.   Το πώς ο καθένας μας θα επιλέξει να προσεγγίσει και να λύσει το πρόβλημα ή την δυσλειτουργία, είναι θέμα προσωπικής επιλογής, που έχει σαν γνώμονα το αν θέλουμε ή αντέχουμε να ανακαλύψουμε και να αντιμετωπίσουμε τα βαθύτερα αίτια της δυσλειτουργίας .

Η ολιστική κοινότητα, προσεγγίζει τηνθεραπεία των διαφόρων ασθενειών/παθήσεων μέσα από το πρίσμα του  ότι οφείλονται σε βαθύτερα αίτια που προηγούνται του εκδηλωμένου συμπτώματος.

Έτσι λοιπόν, έχουμε την επιλογή να επισκεφτούμε τον γιατρό μας, να κάνει διάγνωση και να μας δώσει θεραπεία με σκοπό να εξαλειφθούν τα συμπτώματα ή να επιλέξουμε να κάνουμε μια πιο σε βάθος διάγνωση, με στόχο να βρούμε και την ρίζα του προβλήματος.

Στην 2^η επιλογή μας, έρχεται το ρέικι να  βοηθήσει να αναγνωρίσουμε τις υποβόσκουσες αιτίες της ασθένειας,  αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο όχι μόνο σαν έναν ζωντανό οργανισμό που ‘’τυχαία’’ εμφανίζει κάποια δυσλειτουργία , αλλά σαν μια ενιαία, τρισυπόστατη οντότητα που αποτελείται από δύο άυλα συστήματα, το νοητικό και το συναισθηματικό και από ένα υλικό, που είναι το σώμα μας και τα όργανα που το αποτελούν.

Η προσέγγιση αυτή, γίνεται εύκολα  κατανοητή, εάν προσφέρουμε στον εαυτό μας την δυνατότητα ή την πολυτέλεια, να αναλογιστούμε έστω για 5’ μέσα στην μέρα μας, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργούμε μέσα στην καθημερινότητα μας ή την ζωή μας  γενικότερα.

Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι αυτή την περίοδο, καλούμαστε όλοι να λειτουργήσουμε και ν ανταπεξέλθουμε σε και κάτω από πρωτόγνωρες και πολύπλοκες συνθήκες, που όλα αυτά που θεωρούσαμε ως δεδομένα έχουν καταργηθεί.

Θα λέγαμε ότι οι νέες συνθήκες μας έχουν βγάλει από τα ‘’γνωστά μας’’ πλαίσια.

Και λέγοντας ‘’γνωστά’’,εννοούμε  τα γνωστά πράγματα της καθημερινότητας μας, το μέχρι πρότινος καθημερινό μας πρόγραμμα, να σηκωθούμε το πρωί, να κάτσουμε σε συγκεκριμένη θέση να πάρουμε (εάν πάρουμε) το πρωινό μας, να κάνουμε τις ίδιες κινήσεις για να ετοιμαστούμε   να πάμε στην δουλειά μας ή το παιδί μας στο σχολείο, να κάνουμε τα ίδια πράγματα στον εργασιακό μας χώρο (εκτός βέβαια εάν είμαστε από τους τυχερούς που κάθε μας επαγγελματική ημέρα έχει το στοιχείο της δημιουργίας και της έμπνευσης), να περιμένουμε να έρθει η ημέρα της μισθοδοσίας μας  να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας και τελικά  να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή να αναπαράγουμε το ίδιο μοτίβο,γιατί με αυτόν τον τρόπο έχουμε συνηθίσει να λειτουργούμε,και γιατί τελικά έχουμε αποφασίσει ότι ο τρόπος αυτός είναι βολικός, εξυπηρετικός  γιατί είναι γρήγορος και αποτελεσματικός.

Θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τίποτα παραπάνω, γιατί απλούστατα όλα είναι δεδομένα, έχουμε φροντίσει να τα εντάξουμε στα δεδομένα μας  γιατί ‘’βολεύουν’’ την δύσκολη καθημερινότητα μας, γιατί μας ‘’βολεύουν’’ γενικά.

 Μήπως όμως αυτά τα απλά ‘’δεδομένα’’ & ‘’βολικά’’ tips, δημιουργούν και την υποκειμενική μας πραγματικότητα, και παράλληλα μας ‘’υποδεικνύουν’’, κατά ένα τρόπο, και μια στάση ζωής, που μας αφαιρεί την δυνατότητα σκέψης, κρίσης, αξιολόγησης και τελικά απόφασης; Μήπως ο ‘’φόβος’’ να μην φύγουμε από τα γνωστά και δεδομένα μας αναγκάζει να λειτουργούμε σαν ρομπότ έτσι ώστε να μην χρειάζεται να σκεφτούμε και κατά συνέπεια να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό ή γενικότερα να  δράσουμε;  Μήπως η ασφάλεια που μας προσφέρει η ζώνη βολικότητας μας,  μας δημιουργεί ένα ‘’απατηλό’’ αίσθημα ασφάλειας  το οποίο μας ενεργοποιεί παράλληλα και μοτίβο  όπως :  κατέχω, διατηρώ, ελέγχω  και παράλληλα μας κάνει να αισθανόμαστε άγχος και ανασφάλεια ή σε ακραίες περιπτώσεις ότι χάνουμε τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας, όταν αλλάξει κάποιο δεδομένο από το τρίπτυχο του μοτίβο μας ;  Μήπως η τεράστια ανθρώπινη ανάγκη μας να ελέγχουμε τα πάντα γύρω μας (ανθρώπους και καταστάσεις), την κάθε λεπτομέρεια, τόσο του παρόντος όσο και του μέλλοντος, μας υποβάλλει σε ένα συνεχές και πολυεπίπεδο ‘’τρέξιμο’’, στην οικογενειακή εστία, τον εργασιακό χώρο, τις φιλικές ή συντροφικές μας σχέσεις;

Όταν φτάσουμε στο σημείο να συνειδητοποιήσουμε ότι ‘’τρέχουμε’’ να προλάβουμε να δημιουργήσουμε και να υιοθετήσουμε την ζωή που μας ‘’δίδαξαν’’ άκριτα, τότε είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι οι επιλογές μας βασίστηκαν ή βασίζονται σε πεποιθήσεις, αρχές, αξίες που ουσιαστικά δεν έχουμε επεξεργαστεί, αξιολογήσει και τελικά αποδεχτεί, αλλά απλά μας ‘’φυτεύτηκαν’’ από την βρεφική μας ηλικία, που όπως είναι λογικό, δεν υπήρχε η ικανότητα και η δυνατότητα κρίσης, προκειμένου να αποδεχτούμε ή να απορρίψουμε συνειδητά, πράξεις, συμπεριφορές και  λέξεις. 

Και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στην  παραπάνω φυσική διαδικασία, εάν τα ‘’εμφυτεύματα’’, αυτά μας εξυπηρετούν αλλά παράλληλα μας κάνουν και ευτυχισμένους.

Τι συμβαίνει όμως όταν χρησιμοποιούμε την ίδια πετυχημένη συνταγή, που μας ‘’δίδαξαν’’ αλλά  σε μας δεν έχει την ίδια επιτυχία ; Ίσως σε αυτό το σημείο κάποιος  να αναρωτηθεί : ‘’μα πως είναι δυνατόν να μην πετυχαίνει η συνταγή ; αφού χρησιμοποίησα τα ίδια υλικά, την ίδια δοσολογία και τα ίδια εργαλεία.’’ Εδώ λοιπόν φαίνεται οτι ξεχνάμε  άλλους σημαντικούς  παράγοντες που παίζουν ρόλο στην επιτυχία, όπως, οι φυσικές &  περιβαλλοντικές συνθήκες, προσωπικό γούστο, αλλοίωση ή διαφοροποίηση των συστατικών, σαν φυσικό αποτέλεσμα της εξέλιξης.

Κάθε συνταγή για να είναι πετυχημένη, πρέπει να ανταποκρίνεται στις εκάστοτε συνθήκες και στα προσωπικά γούστα. Γιατί, ας σκεφτούμε για λίγο, πόσο πετυχημένη μπορεί να είναι μια ζεστή, ευωδιαστή, πετυχημένη σούπα όταν την σερβίρουμε σε περιόδους με υψηλές θερμοκρασίες, σε έναν άνθρωπο που ναι μεν αγαπάμε και θέλουμε να τον ευχαριστήσουμε, αλλά δεν του αρέσει η σούπα ;

Κατά τον ίδιο τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτουργούν και οι  αρχές, αξίες, πεποιθήσεις μας και μας κάνουν είτε να αισθανόμαστε πληρότητα, χαρά και ισορροπία ή ανισορροπία, άγχος και στεναχώρια.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν, καλούμαστε να γίνουμε οι παρατηρητές της ζωής και της καθημερινότητας μας και να αποκωδικοποιήσουμε τα σημάδια που θα μας δώσουν απαντήσεις και λύσεις, με σκοπό να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε την ζωή μας σύμφωνα με  τα βαθύτερα ‘’θέλω μας’’.

Το πρόβλημα ή η δυσλειτουργία υπάρχει ή παρουσιάζεται, όταν η καθημερινότητα μας, οι σχέσεις μας (φιλικές, συντροφικές, επαγγελματικές κλπ), δεν ταυτίζονται με αυτά που εμείς πραγματικά θέλουμε ή ακόμα καλύτερα, με αυτά που προστάζει το ‘’μέσα μας’’,η ‘’ψυχή μας’’, προκειμένου να ‘’τραφεί’’ και να μεγαλώσει/εξελιχθεί.

Πριν εκδηλωθεί κάποιο σύμπτωμα, υπάρχουν άλλες ενδείξεις που μας δηλώνουν ότι κάπου υπάρχει μια ανισορροπία, π.χ. αισθανόμαστε ότι οι άλλοι (ακόμα και οι οικείοι μας) δεν μας καταλαβαίνουν, δεν παίρνουμε πλέον χαρά από πράγματα, καταστάσεις ή συνευρέσεις που μέχρι πρότινος μας έδιναν, έλλειψη πάθους και χαράς σε ότι κάνουμε ,  αίσθημα ότι έχουμε βαλτώσει. Αξιοσημείωτο δε είναι, ότι τα ίδια πράγματα ή καταστάσεις που μας ‘’κάλυπταν’’ μέχρι εκείνη την στιγμή, τώρα μπορεί να μας φαίνονται ‘’λίγα’’ ή ανούσια.

Αυτές οι αλλαγές σηματοδοτούν και την έναρξη της ανισορροπίας του οργανισμού μας, που για να αμυνθεί και να μας προειδοποιήσει, θα αρχίσει να μας στέλνει μηνύματα μέσω συμπτωμάτων και αυτό ακριβώς είναι το καίριο σημείο που καλούμαστε να κάνουμε την επιλογή του αν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε και να λύσουμε το πρόβλημα από την ρίζα του ή θα καλύψουμε απλά και περίτεχνα τα όσα η ψυχή μας θέλει να μας πει.

Στην περίπτωση που επιλέξουμε την πρώτη λύση, μπορούμε να συγκαταλέξουμε το ρέικι στο ‘’οπλοστάσιο’’ των εργαλείων  που μπορούν να μας φανούν χρήσιμα προκειμένου να ανακαλύψουμε ποιες είναι εκείνες οι πεποιθήσεις, μοτίβο, που λειτουργούν ως ανασταλτικοί παράγοντες στην εξέλιξη μας, στην ισορροπία μας, στην βελτίωση των καθημερινών μας συνθηκών   καθώς και στην εξισορρόπηση του οργανισμού  μας.

Κανείς φυσικά δεν μπορεί να πει ότι η συγκεκριμένη διαδικασία ή διαδρομή θα λέγαμε καλύτερα, είναι εύκολη ή τα αποτελέσματα της άμεσα, αυτό όμως που θα κρίνει το αποτέλεσμα είναι η προσωπική μας επιλογή, η ανάληψη της ευθύνης των αποφάσεων μας και της ζωής μας, και τέλος η θέληση μας να ξαναθυμηθούμε και να  γνωρίσουμε το κομμάτι εκείνο του εαυτού μας που κρατάει το κλειδί της καθαρής ψυχής μας, εκείνης που γνωρίζει όλα τα μυστικά μας, γιατί υπήρχε πριν από μας και μπορεί να μας δείξει τον δρόμο προς το ‘’φως’’ , το φως της ψυχής μας…..

Και όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί, σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.

Ένα ταξίδι, για καλούς και  έμπειρους οδηγούς  και εξερευνητές με τα μόνα εφόδια εις χείρας : την πυξίδα (η ψυχή μας), το τιμόνι (η θέληση μας), και ένα λευκό χαρτί για να χαρτογραφήσουμε την μέχρι εκείνη την στιγμή αχαρτογράφητη, άγνωστη, παρθένα, απάτητη γη (η πίστη μας).

Το ταξίδι μας, αυτό που η ψυχή μας θα επιλέξει, θα είναι αυτό που θα συμπληρώσει τα λευκά /κενά σημεία του χάρτη που λείπουνε  και θα αποτυπώνει πλέον τα μονοπάτια που εμείς επιλέξαμε να διαβούμε, με πλήρη συνείδηση, πίστη και άφεση.

Κανακίδου Δέσποινα. Reiki Master Teacher